Powiązania komunikacyjne miast subregionalnych z ośrodkami wyższego rzędu i zapleczem

Choć docelowa sieć dróg szybkiego ruchu jest już niemal na ukończeniu, wykluczenie komunikacyjne pozostaje olbrzymim wyzwaniem dla rozwoju miast subregionalnych – zwłaszcza w kontekście dostępności transportem publicznym. Tymczasem jej poprawa może okazać się bardzo istotnym impulsem rozwojowym dla gospodarki, a także znacząco zwiększać atrakcyjność rezydencjonalną średnich miast znajdujących się poza obszarami metropolitalnymi. Możliwość dotarcia do ośrodka wyższego rzędu szybkim, regularnie kursującym i wygodnym transportem szynowym może znacząco ograniczyć chęć przeprowadzki do dużego miasta, w szczególności, gdy pod uwagę weźmie się dysproporcje w kosztach życia i mieszkania. Z kolei brak efektywnej komunikacji zbiorowej w otoczeniu miast subregionalnych ogranicza ich oddziaływanie na otoczenie i odcina je od swoich naturalnych zapleczy – część mieszkańców subregionu jest pozbawiona możliwości korzystania z usług i funkcji zlokalizowanych w mieście lub robi to rzadziej, co osłabia gospodarczo również samo miasto. Jakich działań potrzebują miasta subregionalne, aby możliwie szybko poprawić dostępność komunikacyjną? Czy realizowane programy i inwestycje kolejowe dają szansę na istotną poprawę? Kto powinien organizować i finansować transport publiczny w miastach subregionalnych i ich otoczeniu funkcjonalnym? Jak różnicuje się podejście regionów do tej kwestii i jak widzą one swoją rolę w tym obszarze?