Depopulacja miast subregionalnych hamulcem rozwoju lokalnej gospodarki – czas na lokalną politykę migracyjną?

Miasta subregionalne położone poza bezpośrednim zasięgiem oddziaływania metropolii podlegają w zdecydowanej większości depopulacji. Mieszkańcy odpływają z nich zarówno do ośrodków regionalnych i metropolitalnych, jak i do gmin ościennych. Spadek zaludnienia w ostatniej dekadzie wynosił w niektórych przypadkach nawet kilkanaście procent. Katastrofalny poziom dzietności niweczy wszelkie nadzieje na odbudowę demograficzną w oparciu o ruch naturalny. Negatywne konsekwencje depopulacji dotyczą nie tylko rosnących kosztów na opiekę społeczną, konieczność utrzymania i dostosowania przewymiarowanej infrastruktury do potrzeb starzejącego się społeczeństwa, ale coraz częściej zaczynają negatywnie odbijać się na gospodarce miast. Gdyby procentowy ubytek ludności uzupełnić o aspekt jakościowy – odpływają młodzi, na ogół lepiej wykształceni, mobilni, przedsiębiorczy – to okaże się, że ten odpływ w bardzo znaczącym stopniu uszczupla zasoby kapitału ludzkiego. Firmy obecne w miastach subregionalnych i ich otoczeniu coraz częściej skarżą się na brak rąk do pracy. Czy w sytuacji braku systemowych rozwiązań na poziomie krajowym rozwiązaniem mogą być lokalne polityki migracyjne? Czy istnieją inne sposoby na zatrzymanie młodych mieszkańców, a może nawet przyciągnięcie do miast subregionalnych nowych obywateli? Jakie konsekwencje dla otoczenia regionalnego będzie miało dalsze kurczenie się miast subregionalnych?