Kurczące się metropolie – jakie działania i rozwiązania są potrzebne/pożądane? Czy jest ratunek dla Łodzi i metropolii katowickiej?

Polska ma aż siedem ośrodków o charakterze metropolitalnym (nie licząc metropolii warszawskiej), których oddziaływanie w zakresie obsługi ich otoczenia zdecydowanie wykracza poza skalę regionalną. Dwa z nich – ośrodki metropolitalne Łodzi i Katowic – zawdzięczają swoją pozycję nie tylko pełnionym dla swojego zaplecza funkcjom usługowym, ale przede wszystkim wyspecjalizowanej funkcji, jaką była działalność przemysłowa. Stąd ich lokalizacja w pobliżu innych dużych ośrodków metropolitalnych i nakładanie się obszarów obsługi – niejako wbrew teorii osadniczej. Z teoretycznego punktu widzenia kurczenie się tych ośrodków po utracie większości funkcji wyspecjalizowanych jest procesem „naturalnym”, prowadzącym do przywrócenia „równowagi” w sieci osadniczej. W praktyce jednak oznacza utratę olbrzymiego kapitału, w który inwestowano przez lata, nie wspominając o kosztach społecznych i problemach związanych z utrzymaniem bądź optymalizacją przewymiarowanej infrastruktury. Pytanie polityczne brzmi zatem: czy – a jeśli tak, to w jaki sposób – chcemy „ratować” kurczące się metropolie? Trudno nie zauważyć, że same miasta zrobiły już wiele, aby uzupełnić lukę po „starym” przemyśle. Depopulacja i starzenie się lokalnych społeczeństw może jednak zaprzepaścić wysiłki w kierunku reindustrializacji czy rozbudowy sektora business process outsourcing. Być może potrzebujemy krajowego programu rozwoju metropolii łódzkiej i katowickiej? Czy ściślejsza współpraca i powiązanie infrastrukturalne z, odpowiednio, Warszawą i Krakowem, będą wspierały procesy rozwojowe w Łodzi i Katowicach, czy raczej przyspieszą drenaż zasobów ludzkich?