Rola i kondycja miast subregionalnych – ostatnia linia obrony dla zachowania policentrycznej struktury rozwoju kraju

W Polsce mamy 40 miast pełniących funkcje ośrodków subregionalnych. Jest to dość zróżnicowana grupa jeśli chodzi o wielkość, choć w większości można je przypisać do szerokiej kategorii miast średnich (20–100 tys. mieszkańców). Ich wspólną cechą jest jednak położenie poza bezpośrednim zasięgiem oddziaływania ośrodków metropolitalnych i wyposażenie w szereg usług średniego rzędu – zarówno publicznych, jak i rynkowych (komercyjnych) – które są niezwykle istotne z punktu widzenia utrzymania odpowiedniego komfortu życia nie tylko obywateli tych miast, ale również mieszkańców szerszego (subregionalnego) otoczenia. Sytuacja gospodarcza miast subregionalnych jest zróżnicowana, podobnie jak ich potencjały i bariery rozwojowe. Niemal wszystkie doświadczają jednak depopulacji, która już w średniookresowej perspektywie może być szczególnie negatywną determinantą, prowadzącą do ich degradacji w systemie osadniczym. Wychodząc z pozycji realistycznych należy sobie powiedzieć, że państwo polskie nie jest w stanie wesprzeć rozwoju wszystkich miast podlegających depopulacji, ponieważ są ich setki. Być może jednak skoncentrowanie działań na grupie miast subregionalnych jako „ostatniej linii obrony” policentrycznej struktury kraju umożliwiłoby skuteczną interwencję? Jak takie wsparcie z poziomu krajowego powinno wyglądać, aby przyniosło zauważalne efekty? Czy w ramach polityk krajowych – zarówno horyzontalnych rozwojowych, jak i sektorowych – jest możliwe bardziej ukierunkowane, zindywidualizowane wsparcie dla miast subregionalnych? Jakie obszary są kluczowe dla wzmocnienia procesów rozwojowych i spowolnienia depopulacji tych miast?