Czuła terytorializacja – jeden system i różne uwarunkowania rozwojowe

Ostatnie 30 lat przyniosło wiele pozytywnych zmian w Polsce. Ich tempo było jednak zróżnicowane i nie wszystkie obszary kraju rozwijały się równie dynamicznie. Pomimo wdrażania różnego rodzaju polityk, na czele z polityką spójności, dysproporcje w poziomie rozwoju pomiędzy kilkoma obszarami metropolitalnymi a resztą kraju stale się powiększają. Olbrzymi atut Polski, jakim jest jej policentryczna sieć miast i miasteczek, względnie równomiernie rozłożonych w przestrzeni kraju, może być zagrożony wskutek depopulacji średnich i małych miast oraz obszarów wiejskich, położonych poza bezpośrednim zasięgiem oddziaływania metropolii. Prowadzonych jest szereg polityk, które wprost ukierunkowane są na rozwój i wsparcie konkretnych terytoriów, ale także polityk sektorowych czy ogólnokrajowych oddziaływujących na procesy rozwojowe w przestrzeni kraju. Wpływ ten nie zawsze jest dostrzegany. To, że potrzebujemy lepszej terytorializacji polityk publicznych, trafniej odpowiadającej na zróżnicowane potrzeby poszczególnych typów obszarów, ale i konkretnych miast, wydaje się oczywiste. Na czym ta zmiana miałaby polegać? Czy rzeczywiście jesteśmy w stanie w bardziej precyzyjny i „czuły” sposób odpowiadać na regionalne i lokalne potrzeby z poziomu polityk krajowych? Czy „silosy” są w stanie bardziej świadomie i w skoordynowany sposób kształtować terytorialny wymiar polityk sektorowych?

UWAGA: Zmiana harmonogramu – sesja odbędzie się w godzinach 11:00–11:50.